4 MILJOEN BRIEVEN VOOR DE INWONERS VAN MOSUL

Op 22 december zijn vanuit een vliegtuig 4 miljoen brieven gedropt boven het bezette Mosul, geschreven door gewone Irakezen, om steun te betuigen aan hun landgenoten. Een unieke actie die voortkwam uit IWPRs #Letters to Mosul. 

Alaa al-Zhuhouri is het pseudoniem van een 20-jarige vrouw die Syrië moest ontvluchten. Hoe haar vlucht verliep, beschrijft ze bijna feitelijk.

Dankzij Zaina Erhaim, IWPRs project coördinator, kunnen vrouwen als Alaa hun verhaal aan ons vertellen. Zelf verblijft Zaina momenteel in Engeland, waar ze probeert haar paspoort terug te krijgen...

Twee geiten, een baal rijst, een fles olie en wat snoep: dat betaalde de zestigjarige Abdul Karim voor zijn zesjarige bruid. Maar zelfs in de Afghaanse provincie Ghor, waar kindbruiden en gedwongen huwelijken heel normaal zijn, bleek dit een brug te ver.

Terwijl de beelden van de kleine Omar Daqneesh uit Aleppo de wereld schokken en symbool staan voor wat de inwoners van de stad ondergaan, twee berichten uit de bevrijde gebieden van Syrië - waar het leven uiteraard nog steeds verschrikkelijk zwaar is. Ook daar proberen Syriërs elkaar uit alle macht bij te staan, al dan niet met behulp van buitenaf.

Hoe kun je mensen in Syrië nog bereiken en helpen? Laat staan ze iets bijbrengen wat hun bestaan kan verlichten of een klein beetje hoop voor de toekomst biedt? Deze week is IWPR's nieuwsbrief helemaal gewijd aan ons programma in dit zwaar beproefde land. Een overzicht van de projecten die dankzij de steun van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken nog steeds doorgang vinden, ongeacht alle strijd.

De Cubaanse bokser die niet naar Rio mocht

Dankzij IWPR kregen twee Cubanen de kans om hun verhaal over de strijd tegen het regime in Havana met de wereld te delen.

Namibië Flores is een getalenteerde vrouwelijke bokser die niet naar de Olympische Spelen in Rio mag afreizen omdat de Cubaanse Boksers Federatie vrouwelijke boksers niet toestaat om deel te nemen.

Als er op de media wordt bezuinigd, betekent dit dat er ontslagen vallen en het nieuws sneller geproduceerd moet worden, met zo min mogelijk mensen. Lees: onervaren journalisten. Dat geldt in Nederland net zo goed als in Georgië, waar jonge, ongetrainde verslaggevers in de regio vaak zonder enige voorkennis of begeleiding te werk gaan. 

In Nigeria levert onze pilot van het ‘Open Minds’ programma al resultaat op, terwijl we amper de voorbereidingen hebben afgerond. Het doel is dat we met lokale partners op zes scholen, voorlopig verspreid over drie regio’s (het Noord-Oosten, Noord-Westen en centraal Noord Nigeria) scholieren kritisch leren denken. Ze ontdekken in de les bijvoorbeeld wat vrijheid van meningsuiting en vrijheid van informatie inhouden.

Meer dan zeventig mensen met uiteenlopende achtergronden en nationaliteiten kwamen onlangs drie dagen bijeen in het Intercontinental Hotel te Kaboel voor een conferentie die IWPR had georganiseerd. Met als doel: het op gang brengen van een gezamenlijke discussie over vrede en verzoening in Afghanistan.

Ook als het bloeden is gestelpt, doen de wonden die een oorlog slaat nog pijn. Deze drie verhalen zijn afkomstig van door IWPR getrainde journalisten van ons Damascus Bureau. Alledrie vertellen ze over de neveneffecten van de bomaanslagen in Syrië.

De drie verhalen van deze week komen uit de Filippijnen, Afghanistan en Kazachstan, drie republieken waar IWPR programma's heeft lopen. Hedendaagse berichten uit drie samenlevingen, die herkenbaar zijn en ons tegelijkertijd vreemd. Zoek de verschillen - en de overeenkomsten.

Het is een wat onverwacht onderwerp misschien, maar deze week besteden we aandacht aan het vrouwenvoetbal in Syrië. Dit reusachtige land telt drie teams en ieder toernooi kweekt meer fans en nieuwe vrouwelijke spelers. Wat het extra bijzonder maakt, is dat de ouders van de meisjes steeds vaker toestemming geven aan hun dochters om mee te doen, niet vanwege de competitie, maar omdat het voor hen een kans is om nieuwe vrienden te maken.

Niemand wordt vrolijk van wantoestanden waarbij overheden zichzelf verrijken of rechters corrupt blijken. Maar het zou erger zijn als er niet meer over zou worden geschreven - of als deze verhalen niet meer worden gelezen. 

In het nieuws de afgelopen weken: gebeurtenissen die de geschiedenisboeken halen. Twee hiervan maken deel uit van de IWPR dossiers.

ps: helaas moesten we het IWPR NL Oekraïne event afblazen omdat onverwachts niet al onze gasten naar Nederland konden reizen. We hebben alle genodigden hiervan op de hoogte gesteld, maar voor alle zekerheid nogmaals melding hiervan.

Intussen blijven de bijdragen van IWPR’s Damascus Bureau schrijnend als altijd, en ook zoals altijd: anoniem. De veerkracht van de schrijvers is bewonderenswaardig: ze putten hoop uit de kleinste dingen, ze overleven in gruwelijke omstandigheden en soms zijn ze vindingrijker dan ze zelf voor mogelijk hielden.

Op 8 maart jongstleden, Internationale Vrouwendag, publiceerde IWPR global uitsluitend verhalen over vrouwen. Twee hiervan plaatsen we deze week in onze Nederlandse nieuwsbrief, omdat ze zo invoelbaar maken met wat voor problemen deze vrouwen en hun families te maken hebben.

IWPR werkt al sinds 2003 in Irak. Niet alleen voeren we daar onze eigen programma’s uit, soms steunen we ook projecten van derden, zoals het ‘Displaced Dreams Project’ van de Rain Organisation for Social Development. Meer dan zevenhonderd kinderen tussen de zeven en 12 jaar kregen nabij Erbil enkele dagen tekenles van kunstacademie studenten. Negentig procent van die kinderen was met hun familie gevlucht voor IS. Tekenen bleek voor hen een welkome manier om hun gevoelens op papier te zetten.

Gisteren stuurde een 17-jarige Israelische studente, bezig met een werkstuk voor een programma van de Verenigde Naties, ons een email: ze wilde onderzoeken wat voor effect de Bosnische oorlog op kinderen heeft gehad. Ze kon er echter geen informatie over vinden en kwam toen IWPR's website tegen. We hebben haar aan diverse links naar onze artikelen geholpen, met verhalen over de kinderen van toen en de jongeren van nu.

Dit zijn verhalen over drie gewone mensen — gewone vrouwen, om precies te zijn. Twee van hen wonen in Syrië, de een als vluchteling, de ander als jonge moeder. De derde woont in Afghanistan en het klinkt misschien raar, maar haar leven ziet er vergeleken bij de andere twee nog tamelijk zonnig uit.

Hoe verzoen je je na een oorlog en bouw je je leven weer op? Ook over dit soort vraagstukken rapporteert IWPR. Deze week twee verhalen. Eén uit Syrië, waar het begrip ‘opbouw’ helaas nog ver weg lijkt maar het dagelijkse leven toch weer wordt opgepakt -  en één uit Bosnië, waar een oude IWPR film over een vrouwenvoetbalelftal nu wordt ingezet bij een debat over vrede en verzoening.